En we zijn rond...

Fiji! Daar waren we gebleven. Vraag een willekeurig persoon om een tropisch eiland te tekenen en negen van de tien tekent een hoopje zand en wat palmbomen omringd door een blauwe zee. Taadaa: u hebt zojuist Fiji getekend! Op advies van velen ben ik op Fiji gaan ‘island-hoppen’, opzich logisch aangezien het land uit meer dan 300 eilanden bestaat. Bij island-hoppen boek je een meerdaagse ticket voor de watertaxi welke je telkens naar een ander eiland naar keuze brengt. Je kunt zo’n 20 verschillende eilandjes bezoeken tijdens route die ik heb gedaan. Ik heb in vijf dagen drie verschillende eilandjes bezocht. Sommigen zijn in 10 minuten rond te lopen.

Het vliegveld van Fiji ligt op het ‘vaste land’, het grootste eiland. Hier heb ik mijn eerste en laatste nacht doorgebracht en het doet er een beetje Afrikaans aan. Armoedig, maar mensen maken zich nergens druk om en iedereen is vrolijk. Vanuit hier ben ik achtereenvolgens naar ‘Bounty island’, ‘Beachcomber’ en ‘Mantaray island’ geweest. Al deze eilanden zijn onbewoond. Er zijn enkel faciliteiten voor toeristen, van luxe resorts tot basic. Ik dacht in Hawaii het paradijs te hebben gevonden… Fiji is paradijs 2.0. Hawaii is veel groter en heeft alle gemakken van Amerika terwijl Fiji veel simpeler en kleiner is. Fiji is ook echt voor een relax vakantie: op het strand liggen, zwemmen, snorkelen, eten, drinken, slapen. Vooral het snorkelen op Mantaray island was schitterend, het koraalrif bevond zich 20 meter vanaf het strand. Het was net een aquarium. Dit was mijn eerste snorkelervaring en meteen ook de beste.
Na Fiji had ik twee dagen in Auckland (NZ). Auckland is weer een typische dertien uit een dozijn stad (zoals overal in Canada, Australië en Nieuw Zeeland). Hierna heb ik Nieuw Zeeland definitief achter me gelaten en ben ik terug naar Australië, Sydney, gevlogen.

Sydney is met recht een wereldstad. Niet alleen qua omvang, maar de hele sfeer. Jammer was het dat het er drie dagen non-stop regende. Dit maakt elke stad, hoe mooi ook, triest! Daarnaast schaar ik zelfs Sydney(puur als stad) onder de dertien uit een dozijn steden. Het is de levendigheid, de verscheidenheid aan mensen en culturen en de ligging die de stad maken. Verder bestaat het weer uit hetzelfde soort gridpatroon van wegen omringd met dezelfde soort gebouwen. Geen sfeervolle pleinen aan de voet van een 1000 jaar oude kerk, omringd door gezellige terrasjes. Net als elk van de door mij omschreven steden heeft Sydney natuurlijk wel een paar hoogtepunten zoals bijvoorbeeld de Harbour Bridge en het Operahouse.

Een stukje ten westen van Sydney liggen de Blue Mountains, hier voelde ik me direct meer op m’n gemak. Prachtig gebied waar je heel mooi kunt wandelen. Ik ben hier zelfs vijf dagen gebleven en heb mijn tijd aan de kust daarvoor ingekort. Achteraf heb ik hier absoluut geen spijt van, ik vind de zee en het strand leuk voor een dag, maar drop mij maar lekker in de bergen. Van de Blue Mountains ben ik weer terug naar Sydney gegaan. Nu had ik wel zon en dat maakt zo’n stad toch een stuk aangenamer. Gezien mijn langere verblijf in de bergen heb ik het stuk tussen Sydney en Brisbane geskipped en ben ik direct naar een plaatsje boven Brisbane gevlogen. Vanuit hier heb je toegang tot Fraser island, het grootste zandeiland ter wereld. En! Hier zou mijn reis die van Niels en Ezra kruisen!

Het is toch wel heel bijzonder dat je in augustus weggaat en via Canada, Hawaii, Australië, Nieuw Zeeland, Fiji en opnieuw Australië, vrienden uit Nederland tegenkomt die vanaf september door Azië hebben gereisd en zojuist zijn aangekomen in Australië. We wisten vooraf natuurlijk dat de kans bestond, maar dat het zonder enige planning zo zou lopen had ik niet verwacht! Buiten de enkele Nederlander die ik onderweg af en toe spreek, was het voor mij toch vooral lang geleden om Nederlands te praten. Vooral humor is toch wel iets wat in een andere taal lastig is, daarnaast denk ik dat veel humor ook erg land of streek gebonden is. ‘Wij Nederlanders’ zijn erg sarcastisch en dat word in veel culturen totaal niet begrepen. Het was dan ook heerlijk om weer ouderwets te mauwen en kutpraat te verkopen.

Fraser island bezochten we in de laatste week van de schoolvakanties hier. Conclusie: druk! Wij deden een tweedaagse bustour over het eiland, wat qua landschap het meest in de buurt komt bij de Loonse en Drunense duinen. Het ligt alleen in zee. Het eiland bestaat puur uit opgestuwd zand, geen vulkanen of aardverschuivingen die hier aan ten grondslag liggen. Of het nu de drukte, het verwend zijn of het Preston Palace aandoende complex was of gewoon een combinatie van allerlei factoren, dat weet ik niet, maar wij waren minder ‘impressed’ dan vooraf gehoopt. Het was allemaal wel leuk en mooi, maar Fraser Island is samen met het Great Barrier Reef, de Great Ocean Road en Whitsundays, toch wel één van dé hotspots van Australië. En dan liggen de verwachtingen nu eenmaal hoog.

Na Fraser Island was het voor mij tijd om direct zo’n 1000km noordelijker te gaan, naar de volgende hotspot: Whitsundays. Niels en Ezra hadden wat minder haast en zouden dit traject in kleinere stapjes afleggen. De busrit was zo’n 14 uur en wat ben ik blij dat ik niet vaker voor de bus heb gekozen. Het is namelijk mogelijk om met een netwerk van ‘hop-on hop-off’ bussen door heel Australië en Nieuw Zeeland te reizen. Het ‘I made so many new best friends-niveau’ lag erg hoog en termen als 'amazing' en 'fantastic' vloeiden weer rijkelijk. Dit is waarom ik me niet op m’n gemak voel bij een groot deel van de backpackers. Deze overenthousiaste niet oprechte mensen met veelal gespeelde interesse, verliezen naar mijn idee compleet de realiteit uit ogen. Gelukkig had ik tijdens mijn zeiltour bij Whitsundays wel een leuke groep en Whitsundays is echt schitterend! Hoogtepunten van de tour zijn snorkelen in het Great Barrier Reef en Whitehaven beach. En white was de beach. Zeker 5 minuten. Daarna werd het voornamelijk grijs en heeft het de rest van de dag gegoten. Jammer, maar het gaf ook wel weer een bijzonder beeld.

Op naar de laatste bestemming dan maar! Cairns. De toegangspoort tot het Great Barrier Reef. Pak hiervoor wel de boot, want voor de kust patrouilleert een peloton moordenaars: zoutwaterkrokodillen, haaien, kwallen en steenvissen. Ik ben vanuit Cairns overigens landinwaarts gegaan en heb de oceaan gelaten voor wat het was. De tropische Tablelands kregen de voorkeur boven de zee, aangezien ik sinds Fiji ongeveer 4 weken onafgebroken aan de kust had gespendeerd. Ik heb hier geen seconde spijt van gehad. Heerlijk mountain biken, kanoën, zwemmen onder watervallen en weg van het schreeuwerige toerisme.

En dan is het opeens toch heel snel gegaan. Zo stap je in Amsterdam op het vliegtuig en zo stap je bijna 6 maanden later in Cairns weer op het vliegtuig naar Amsterdam. Het was een fantastische ervaring waarbij ik ontzettend veel mooie dingen heb gezien en gedaan, maar waarbij het af en toe ook gewoon kut was of simpelweg tegenviel. En juist dat maakt de ervaring mooi! Als je dan bij thuiskomst direct de carnaval in rolt, dan besef je des te meer dat, om in backpackers termen te blijven, ‘best friends ever’ niet in één dag in Australië worden gemaakt.