Slechtste backpacker ooit

Na m’n eerste werkdag in Australië is wel weer tijd voor ‘een verhaaltje voor het slapen gaan’ dacht ik zo. Canada was net als de vorige keer: fantastisch! Vooraf realiseerde ik me dat de tweede keer wel eens minder leuk kon zijn, maar niets was minder waar. Vanwege het mindere weer was het werk zeer afwisselend en heb ik de kans gehad om veel nieuwe ervaringen op te doen en ontzettend veel te leren. Je verwacht het niet maar zelfs mij kunnen ze nog dingen leren.

Oogst Canada klaar! Op naar Australië. Aangezien ik daar pas begin november verwacht werd, gunde ik mezelf wel een weekje vakantie. Een blik op de kaart leerde mij dat ik geografisch gezien eigenlijk geen keuze had, exact halverwege tussen Vancouver en Sydney daar lag het beloofde (ei)land. Hawaii! Hawaii, of beter nog hoofdstad Honolulu, was voor mij altijd een tot de verbeelding sprekend oord. En ik denk niet alleen voor mij, ik denk voor velen #defikerin :p. De blousen, bloemenkettingen, palmbomen, zon, zee, strand: het klopt allemaal. Paradise exists! Vooraf dacht ik dat een weekje op strand meer dan genoeg zou zijn. Niet dus! Op het strand misschien wel, maar de Hawaii-eilanden blijken zoveel meer dan dat. Met nadruk op het meervoud, want ik ben alleen op het meest toeristische Oahu geweest, daar waar de andere 4 bewoonde eilanden nog mooier schijnen te zijn. Van kale vulkanische rotsen tot tropische regenwouden, steile rotskliffen tot diep in de kraakheldere oceaan en golven enkel geschikt voor de meest ervaren surfers. Het is ook niet voor niets dat Hawaii een veel gekozen filmset is, zo werden bijvoorbeeld grote delen van Jurastic Parc en World hier opgenomen. Naast al het mooie, heb ik er ook een bezoek gebracht aan Pearl Harbour. Eén woord: Indrukwekkend! Het kan aan mijn voorbeeldige gedrag op de havo hebben gelegen, maar van dit deel van de 2de WO wist eigenlijk veel te weinig af. Al met al heb ik anderhalve dag aan het strand gespendeerd en had ik veel te weinig tijd om alles te zien/doen. Het positieve ervan is dat ik een goed excuus heb om nog eens terug te gaan. Dus met pijn in het hart en in het hoofd, vanwege de halloweenparty de avond ervoor, ben ik op 1 november naar Sydney en direct door naar Melbourne gevlogen. Met een tijdsverschil van 21 uur verlies je bijna een dag maar is het gevoelsmatig maar een verschil van 3 uur.

Melbourne is een leuke stad, vol met restaurants, bars en winkels, vooral heel veel winkels. In het absolute centrum is een overdekt winkelcentrum gelegen waar de Barones in Breda ongeveer tachnevijftig keer in kan. Met 6 verdiepingen en luchtbruggen tussen verschillende ‘stadsblokken’, het grootste can Australië. Je hebt haast een TomTom nodig. Ook als toerist kan je hier best een paar dagen vertoeven: Victoriaanse gebouwen, olympisch park inclusief Australian Open complex, levendige binnenstad, mooie parken en het Cook Cottage(vernoemd naar de ontdekkingsreiziger). Maar na een paar dagen citylife was het qua toerisme wel op en dan wordt het snel saai. Anderen vinden een stad waarschijnlijk nooit saai, maar als je er geen doel hebt (studie, werk, toerist, uitgaan) gaat het mij snel vervelen. Daarnaast kon ik niet echt aarden in de hele grote hostels waar veel backpackers weken aan een stuk wonen. Ik ben eigenlijk gewoon de slechtste backpacker ooit vergeleken bij veel van mijn ‘collega’s’. Daaraast heb ik niet genoeg hokjes om iedereen in te plaatsen haha. Het koken in een gezamelijke keuken is nog wel toppunt van mijn falen. Ik vertik het tot dusver om in één of andere smerig hok in de rij te gaan staan wachten op een vrijkomend gaspitje. Helemaal in een stad waar van alles te krijgen is. Om deze rede heb ik mijn backpack na 4,5 dag weer omgedaan en ben ik vertrokken naar Ballarat. Dit is een historisch goudmijnstadje een uurtje west met de trein vanaf Melbourne. Hier ben ik zondag door James, munne baas, opgehaald.

Het bedrijf waar ik ben heeft tarwe, lupines, faba beans, canola en last but not least: schapen. Ik heb hier een eigen huisje op het bedrijf en niets komt in de buurt van alle negatieve verhalen rondom boerderijwerk in Australië. Veel backpackers komen naar Australië met een working-holiday visum, like me. Niet alleen om hun reis terug te verdienen maar vaak omdat 3 maanden boerderijwerk je de mogelijkheid geeft om je visum met een jaar te verlengen(not like me). Fruitplukken is hier de backpackersjob bij uitstek en er gaan veel slechte verhalen over rond. Ik denk dat dit twee redenen heeft. Enerzijds heeft men hier op een eiland geen Oost Europeanen of Zuid Amerikanen die dergelijk werk willen doen, dus maken ze (soms letterlijk) gebruik van backpackers. Anderzijds beschikt de gemiddelde backpacker niet echt over een ‘hands on’ mentaliteit, hooguit twee linkse hands. De meeste gaan geen agrarisch werk doen voor de ervaring of omdat ze het leuk vinden maar omdat het ‘moet’.

Ik ben bij een erg leuke familie terrecht gekomen en kijk erg uit naar de komende weken. Ondertussen heb ik ook mijn eerste skippy gespot, helaas was deze al op weg naar de eeuwige jachtvelden of hij lag z’n roes uit te slapen langs de kant van de weg. Maar dat lijkt me sterk. De vele soortgenoten die ik daarna heb gezien, sprongen gelukkig nog wel. Zoals het er nu naar uitziet zit ik de komende maand dus weer in het graan. Daarna is nog een verrassing! Zelfs voor mij.