4 maanden, 6500 ha. en 700 draaiuren verder...

...maar de oogst is 'done'. Ik ben ondertussen 4 maanden ‘van huis’ en daarvan heb ik er zeker drie in het graan gezeten, echter aan alles komt een eind! Op het moment van schrijven lig ik in de kofferbak van mn rammelende stationwagon. Dit stuk Japans ijzer(‘neeje des blèk’, zoals een niet nader te noemen lokale oud ijzer handelaar het zou beoordelen) is mijn vervoer en soms ook woning de komende twee weken. Als het goed is gaat het mij van Christchurch naar Auckland vervoeren, of dat gaat lukken betwijfel ik, maar goedkoop issie wel. Zo word ik toch nog een beetje een backpacker.

Laat ik het voor het gemak chronologisch houden. Ik heb vier weken in Australië gewerkt, althans er waren dagen bij dat ik werkte, andere dagen was ik aanwezig en soms zelfs dat niet. Hoe dit kwam ligt ik graag even toe anders denken jullie dadelijk nog dat ik ook de werkmentaliteit van een backpacker heb gekregen. Dit is gelukkig niet zo! De oorzaak zat hem in het weer. In het gebied waar ik werkte is het al jaren aan een stuk veel te droog. Dit resulteerd in veel bosbranden en slechte oogsten. Dit jaar was overigens een dieptepunt wat betreft de opbrengst. Ik was aangenomen als ‘chaser bin’ chauffeur, of op z’n Canadees als ‘grain cart’ chauffeur, deze zorgt er simpelweg voor dat een combine niet hoeft te stoppen om te lossen in een vrachtwagen, maar dat deze tijdens het rijden kan lossen waarna de ‘chaser bin’ het naar de vrachtwagen brengt. Een stukje efficiëntie zeg maar. In een goed jaar of wanneer er met meerdere combines gewerkt wordt, is het voor de ‘chaser bin’ een race tegen de klok om snel genoeg te lossen en weer op tijd terug te zijn voordat een combine moet stoppen omdat deze vol is. Het was in Australië helaas geen race tegen de klok, maar het leek wel of de klok soms stilstond. Omdat de opbrengst zo laag was duurde het soms twee uur voordat de combine vol was, dus al snel bleek dat het niet echt zinvol was om iemand heel de dag paraat te hebben voor een kwartiertje werk eens in de twee uur. Ik heb daarom regelmatig een middag of soms zelfs een hele dag vrij gehad. Dat is niet fijn! Je zit namelijk heel ver van de bewoonde wereld, waardoor je er dus niet zomaar even tussenuit kunt. En dan ga je jezelf vervelen en dat is nog veel minderderder fijn. Ik ben er dan ook achtergekomen dat verveling en heimwee hand en hand gaan, maar dat deze handen gelukkig ook weer snel uit elkaar gaan op de dagen dat het wel druk is.

Ondanks de rustige dagen heb ik echt een hele mooie tijd gehad op het bedrijf. Ontzettend leuke en gastvrije mensen, wederom veel geleerd en veel gezien. Het is mij nogmaals duidelijk geworden dat agrarische bedrijven in verschillende landen haast niet te vergelijken zijn. In feite zijn twee bedrijven in Raamsdonk dat ook niet, maar dat heeft meer te maken met persoonlijke verschillen. Ik doel meer op de randvoorwaarden: het klimaat, de weersomstandigheden, de grondsoort, de rassen die daar mee samenhangen, de infrastructuur, eigenlijk alles! En dat vind ik misschien wel de mooiste ervaring van allemaal: zien en meemaken hoe iemand, onder bepaalde omstandigheden, zijn bedrijf runt en bepaalde zaken juist wel, niet of net anders doet.

Op een van m’n vrije dagen ben ik naar de Grampians geweest, een natuurgebied op ongeveer een half uurtje van het bedrijf. Daar heb ik een paar mooie wandelingen gemaakt en nog wat vreemde snuiters gezien: een mierenegel (letterlijk een rare snuiter, zie Google want het duurt misschien nog wel even voordat ik foto’s kan uploaden) en een Blues Tongue lizard(of Stumpie zoals de locals hem noemen aangezien ze een stompe staart hebben). Verder heel veel mooie vogels, maar die legt mijn fantastische camera niet vast, aangezien de zoom te slecht is. Owja en kangaroes natuurlijk, overal kangaroes. Op de weg, in het graan, op de golfbaan, in de tuin… Net konijnen, maarja die zitten er ook overal.

Deze rustige periode heeft me ook mooi de kans gegeven om na te denken over het vervolg. Mijn eerste plan was om met oudjaar in Sydney te zijn. Buiten het feit dat daar alles al overvol geboekt zat paste het uiteindelijk ook slecht in de tijdsplanning. Dit zou namelijk betekenen dat ik drie weken de tijd had om van Melbourne naar Sydney te komen en dat is te lang. Uiteindelijk heb ik besloten om eerst naar Nieuw Zeeland te gaan en dan in januari weer terug naar Australië. Zodoende heb 7 december een auto gehuurd waarmee ik in twee dagen via ‘the Great Ocean Road’ naar Melbourne airport ben gereden. Schitterende route langs een zeer indrukwekkende kustlijn, het was jammer dat de eerste dag grijs en druilerig was maar de tweede dag was prima. Deze keer heb ik de Koala toegevoegd aan het lijstje wild. Koala’s zijn gezien hun gedrag natuurlijk verre van wild, maar ik heb ze wel in het wild gezien en niet in een van de parken die je tegenkomt. Dat vind ik niet ‘echt’, dan ga ik wel naar Artis. Onderweg naar Melbourne ben ik nog op bezoek geweest bij de Australian die me aan het werk in Australië had geholpen. Ik heb daar een rondleiding over het bedrijf gehad, zij kopen graan van boeren in een straal van zo’n 700km.

Mijn vlucht was pas laat waardoor ik nog even tijd had om naar St-Kilda te gaan. Dit is een stadje, eigenlijk opgeslokt door Melbourne, aan de kust. Hier kun je elke zonsondergang mini-puiguins zien. Ik heb er welgeteld één gezien én op foto, want ik moest naar het vliegveld voordat de rest van de kolonie thuiskwam van het vissen.

Dinsdagnacht ben ik naar Christchurch gevlogen, de stad van de aardbeving in 2011. Ook dit is iets wat ik destijds niet zo heb meegekregen, wel dat er een aardbeving was, maar niet hoe desastreus. De hele binnenstad is bijna 5 jaar later nog steeds één grote bouwput. Heel veel gebouwen zijn deels of helemaal ingestort en veel andere staan leeg. Hierdoor voelt het centrum nogsteeds aan als een soort spookstad. Ik vroeg me af waarom er 5 jaar later nog haast niets was teruggebouwd. Het antwoord hierop kwam tijdens de stadswandeling. Ze hebben de eerste drie jaar haast volledig besteed aan het vervangen van riool, waterleiding en electra, daarmee zijn ze nu op 80%. Ondanks dat het verhaal achter de bouwput veel rechtvaardigt, blijft de stad vrij triest en niet echt boeiend. Ik ben daarom een dag naar Akaroa gegaan, een leuk dorpje aan een baai en tevens de enige Franse nederzetting in Nieuw Zeeland. Daar kwam ik Flipper nog tegen. Je kon ook met Flipper en consorten gaan zwemmen, maar dat vond ik iets te gortig in de portemonnee.

Het hostel in Christchurch was trouwens wel perfect, zo zouden ze allemaal moeten zijn! Zij boden ook aan om via hen een auto te boeken. Ik had dit bedrijf zelf nooit gevonden of vertrouwd en was waarschijnlijk weer met een veel te dure maar betrouwbare wagen van Europcar of Hertz op pad gegaan. Het hostel huurde echter al 15 jaar auto’s bij dit bedrijf dus uiteindelijk lig ik nu halverwege tussen Christchurch en Queenstown in m’n rammelende Nissan station.

Voor het eerst heb ik wel wat vervolgstappen uitgestippeld. Ik heb voor Nieuw Zeeland namelijk alleen een toeristenvisum en dan moet je kunnen aantonen wanneer je het land weer verlaat. Ik ga dus eerst een beetje naar het zuiden naar Queenstown en vanuit daar langs de westkust omhoog. 28 december vlieg ik vanaf Auckland voor een week naar Fiji, daar vier ik dus ook oudjaar(13 uur eerder dan in Nederland). 5 januari ga ik weer terug naar Australië, om van Sydney naar Cairns te rijden.