Frikadellen speciaal ipv fish and chips

Deze keer geen verhaal na een maand of zelf iets langer, maar al na 3 weken. Waarom? Domme vraag, met dus een simpel antwoord: Nieuw Zeeland! Nieuw Zeeland verdient het in tegenstelling tot eerdere bestemmingen al na drie weken. Wat een ongelofelijk mooi land met ontzettend vriendelijke mensen!

Christchurch was zoals gezegd enigszins teleurstellend, maar dat maakte de rest van het land meer dan goed. Voordat ik Christchurch verliet heb ik nog een dagtrip gemaakt naar het rustieke Akaroa. Dit is de enige Franse nederzetting in NZ, schitterend gelegen aan een baai. Grootste activiteit in het dorp zijn dolfijntours, gewoon om ze te zien of om er mee te zwemmen. Aangezien ik nog een aantal andere duik- en zwemgelegenheden op de planning heb, heb ik besloten dit niet te doen. Tegelijkertijd met dit besluit zwom er een dolfijn door de haven en had ik Flipper toch nog gezien.

Terug naar waar het vorige verhaal zo ongeveer eindigde. Liggend in m’n rammelende Nissan. Ik ‘kampeerde’ deze nacht bij Lake Tekapo. Lake Tekapo is het hoogstgelegen meer van een serie in elkaar overvloeiende meren. Deze meren zijn zó helderblauw dat het water van zwembad ‘de Ganzewiel’ er troebel bij is. Het is alleen niet verwarmd.
Na een route langs verschillende meren kom je uiteindelijk in Queenstown. Het outdoorparadijs van NZ en men claimt zelfs van de wereld. Niet voor niks dat de eerste bungeejump ooit hier plaatsvond. Werkelijk alles kan hier: raften, skydiven, wandelen, bungeejumpen, bedenk het en in Queenstown kan het. Klinkt heel gaaf allemaal, maar ik behoor tot het stugge soort wat hier niet is om te bungeejumpen maar om iets van het land te zien. Dat doe ik liever door heel de dag door de bergen te struinen ipv op z’n kop aan een touw te hangen. Ieder z’n ding zullen we maar zeggen. Daarnaast weten ze de prijzen ook wel, die Queenstowners.

Soms moet je een beetje geluk hebben in het leven en dat hadden ik en 5 anderen in Queenstown. In ons hostel zat een gast welke gesolliciteerd had als piloot voor toeristische vluchten. Als onderdeel van zijn sollicitatie moest hij vliegen met een vol vliegtuigje en wij waren de gelukkige gewillige vrijwilligers.

Na drie nachten ben ik verder gegaan, naar Te Anau. Dit is het dichtstbijzijnde dorpje bij Milford Sounds, waar ik een kayak tour had geboekt. Milford Sounds, maar zeker ook de route er naartoe door het Fjordland National Park, is fenomenaal! Dit is een van de gebieden die NZ zo bijzonder maakt. Ik heb al veel bergen, watervallen en meren gezien, soms bijna verwend zeggend: ‘daar heb je wéér een meer’, maar niks had tot zover de ruigte en schoonheid van dit gebied. Soms zegt een foto meer dan 1000 woorden, maar foto’s zijn deze keer slechts een herinnering aan de werkelijkheid. Foto’s zijn namelijk nog niet half zo indrukwekkend als de werkelijkheid.

Van Te Anau ben ik naar Wanaka gereden, net ten noorden van Queenstown, en dit dorp wordt ook wel het kleine of rustige Queenstown genoemd. En dit klopt. Veel gemoedelijker sfeertje in plaats van het schreeuwerige toerisme in Queenstown. Na een mooie maar zware wandeling in Wanaka, heb ik mijn weg vervolgd naar het westen, naar Haast om precies te zijn. Van haast geen sprake in Haast. Integendeel, in Haast was eigenlijk niks of niemand, laat staan dat er iemand haast had. De route naar van Wanaka naar Haast was overigens ook te mooi om haast te hebben.

De westkust staat bekend om regenwouden die tot de oceaan rijken. Het zouden natuurlijk geen regenwouden zijn zonder veel regen. Ik heb hier in 2,5 dag dan ook geen zo’n gezien. Ik heb me laten vertellen dat men de hoeveelheid regen hier uitdrukt in meters per jaar in plaats van millimeters. Ondanks het druilerige weer was het absoluut geen straf om de westkust af te rijden. Buiten het feit dat ik de zon niet heb gezien, heb ik ook veel wél gezien: dolfijnen, pancakerocks en een gletsjer. Deze gletsjer was in mijn beleving echter een kinderijsje in vergelijking met de Colombia Icefields in de Rocky Mountains.

Vanaf Greymounth ben ik weer landinwaarts gereden naar Abel Tasman en Nelson. Zoals al vaker aangegeven begin ik verwend te raken en vond ik Abel Tasman wat tegenvallen. Het was absoluut mooi, maar niet speciaal. Niet de ruigte van het zuiden en niet het paradijselijke van Hawaii. Neemt niet weg dat het zeker de moeite waard is om even te stoppen. Abel Tasman was 'by the way' een Nederlander die Nieuw ZEELAND ontdekte. Om wat voor reden dan ook, ik heb nog geen research gedaan, heeft Nederland het nooit ‘geclaimd’. James de Cookebaker deed dit wel, net zoals hij dit met Australië deed. Om die reden rijdt men hier aan de verkeerde kant van de weg en is er overal ‘fish and chips’ te verkrijgen ipv frikadellen speciaal. Dus Abeltje Tasman, als je nog eens wat ontdekt, doe het dan goed.

Op naar het noorder eiland, met de ferry vaar je in vier uur van Picton naar Wellington. Het stuk van Picton tot de open zee is trouwens erg mooi. Dan is het ondertussen ook kerst. Kerst? Ja ook in NZ viert men hartje zomer kerst, inclusief alle Amerikaanse winterse decoratie. Ondanks de decoratie was het kerstgevoel bij mij ver te zoeken en het hostel in Wellington van de categorie: ‘dit is waarom ik altijd grote hostels vermijd’. Conclusie: van kerstavond maken gewoon: avond. Eerste kerstdag ben ik, de fabriek die zichzelf hostel noemt, al vroeg ontvlucht. Als typische kerstactiviteit heb ik heel de dag in de auto gezeten, heerlijk! Ik had het ook in twee uur kunnen rijden over highway 1, maar de anderhalfbaans countryroad door kleine dorpjes en een mooi heuvellandschap spraken mij meer aan. Bestemming was de National Park.
Na eerste kerstdag komt de tweede of Boxing day zoals dat hier heet. En wat doe je op Boxing day? Juist! Je begint aan de Tongariro crossing. Een bijna 20km lange wandeling door en over een vulkanische gebied. Je denkt misschien dat veel anderen zijn gaan shoppen, maar dat bleek niet waar. Het leek een soort pelgrimstocht, zo druk! Gelukkig ligt mijn wandeltempo ongeveer drie keer zo hoog dan de gemiddelde pelgrim en was ik de drukte zo voorbij. Halverwege heb je de optie om naar de top van de vulkaan te klunen. Er is geen pad en elke twee stappen omhoog is er één naar beneden vanwege de losse ondergrond. Deze vulkaan is onder de Lord of the Rings kenners beter bekend als Mount Doom. Ik behoor niet tot de kenners en als ze mij hadden verteld dat deze berg uit de Lion King kwam had ik het ook geloofd. Mijn hoogtepunt deze kerst was het laatste restje sneeuw op de top, zo had ik toch nog een witte kerst.

Ik kan de Tongariro crossing iedereen aanraden en zonder ‘Mount Doom’ is het geen hele zware maar wel redelijk lange wandeling. Van de Tongariro crossing ben ik weer verder naar het noorden gecruised. Daar wachtte de Waitomo Caves op mij, dat klinkt heel bijzonder maar dat valt wel mee, die Caves zijn er namelijk over 1000 jaar nog. Ik denk dus niet dat ze echt op mij hebben gewacht. De Waitomo Caves zijn ontstaan door ondergrondse rivieren. Hoogtepunt van de tour was toch wel de boottocht waarbij de grot wordt verlicht door ontelbare ‘Glowworms’.

Mijn laatste dag in NZ heb ik doorgebracht op een melkveebedrijf, op ongeveer een uur van Auckland. Coach Bonker(voor degene die minder bekend zijn met het sterrenelftal van Raamsdonk 6: dat is de persoon die ons elke zondagochtend de wei in jaagt) had mij in contact gebracht met zijn familie aldaar. Na een zeer gastvrij ontvangst stond ik krap een half uur later koeien te melken, eens moet de eerste keer zijn. ‘S-avonds met een potje kaarten had ik in een mum tijd het meeste punten verzameld, helaas ging het erom zo min mogelijk punten te halen. Spelletjes zijn niet mijn sterkste kant, maar je doet leuk mee. Nadat ik de volgende morgen mijn kleren nog warm van droger had ingepakt, kon ik letterlijk met een schone tasinhoud en figuurlijk met een tas vol mooie herinneringen op weg naar Fiji. Daar lig ik nu(29-12-15) op ‘Bounty Eiland’(Zo heet het echt) dit ietwat lange verhaaltje te typen.